ในโอกาสที่ทหารเรือไทยได้ถูกส่งไปหัดและศึกษาที่ไมซูรุ เมืองซึ่งเป็นฐานทัพเรือของญี่ปุ่น ทางปกครองได้ออกข้อห้ามหลายสิบข้อเพื่อความปลอดภัยของชีวิตและได้ดำเนินไปตามข้อบังคับของกระทรวงทหารเรือญี่ปุ่น

"ข้อห้ามบางอย่าง” รวม ๓๔ ข้อนี้ นายนาวาเอก ยัตซุชิโร ท่านผู้ปกครองทหารเรือดำน้ำไทย ได้ให้ไว้เมื่อก่อนออกเดินทางไปรับเรือโระ ๖๔ จากไมซูรุมายังโกเบ ดังนั้นจึงมีบางข้อที่บ่งตรงถึงพวกทหารไทย ดังที่ท่านเคยได้พบข้อบกพร่องหรือความปฏิบัติตนอันควรต้องตักเตือน อีกประการหนึ่งคราวนี้เป็นคราวแรกที่พวกเราจะได้ลงหัดในเรือดำน้ำด้วย ดังนั้นท่านจึงวางกฎเหล่านี้ไว้ละเอียดมากสักหน่อย

ด้วยเหตุที่เมืองนี้เป็นฐานทัพเรือ วิวต่างๆ จึงเป็นของสงวนยิ่งนัก นอกจากนั้น วิวตามเมืองต่างๆ (เช่นโกเบเป็นต้น) ก็ห้ามดุจกัน ส่วนเมืองใดที่เป็นฐานทัพแล้วแม้แต่ภาพก็ถ่ายไม่ได้ ตามร้านเราจะหาซื้อบัตรภาพไม่ได้เช่นเดียวกัน ท่าเรือแทบทุกท่าเราจะเห็นป้ายว่า “Fortified Zone” เป็นส่วนมาก

ในระหว่างดำห้ามส้วม

เวลาเรือแล่นบนผิวน้ำนั้น ผู้มีหน้าที่ก็ไปประจำหน้าที่ของตน ส่วนผู้ที่ออกยามแล้วอาจจะพักได้ตามที่ซึ่งกำหนดไว้ การที่กำหนดไว้ทั้งสองแห่งนั้นก็เพื่อสะดวกทั้งพรรคนาวินและพรรคกลิน

เมื่อขึ้นบนดาดฟ้าบางขณะลมแรง ทหารย่อมระวังหมวกของตนเอง ถ้าตกน้ำเสียจะหาเปลี่ยนไม่ได้ ดังนั้นถ้าผู้ใดไม่มั่นใจควรเอาสายรัดคางลงเสีย

การที่บังคับให้ขึ้นลงโดยรวดเร็วนี้ก็เพื่อหัดให้เป็นนิสัยต่อไปในเบื้องหน้าเพื่อประโยชน์แก่การเตรียมเรือเข้ารบหรือเวลาถูกคลื่นใหญ่

ด้วยเหตุที่ภายในเรือมี แป๊บ, วาล์ว, เกช ฯลฯ ระเกะระกะไปหมด ทหารทุกคนต้องสวมหมากไว้เสมอ มิฉะนั้นศีรษะอาจจะกระแทกกับสิ่งเหล่านั้นได้ และการเดินต้องดูซ้ายขวาให้ทั่ว ที่ใดควรมุดหรือควรยืดตัวจักได้รู้ไว้ เพื่อสะดวกแก่การทำงานในเวลาแสงไฟน้อย

ทหารย่อมมีที่พักผ่อนในห้องของตนอยู่แล้ว ผู้ที่ว่างงานต้องอยู่ในห้องนี้ การที่ห้ามขึ้นนั้นก็เพื่อป้องกันมิให้ตกน้ำเท่านั้นเอง เพราะดาดฟ้าเป็นเหล็กโดยมาก แต่ภายหลังเมื่อมีความชินและความระมัดระวังตัวเองได้ดีพอแล้ว ก็เป็นอันว่าอนุญาตให้ขึ้นบนดาดฟ้าได้

การที่ห้ามจุดไฟหรือสูบบุหรี่นี้ ก็เพื่อป้องกันการระเบิดซึ่งเกิดจากเปลวงเพลิงนั้น

เวลาเตรียมเรือเข้ารบก็คือขั้นแรกของการเตรียมดำนั่นเอง ผู้มีหน้าที่ต้องตรวจตราดูคนทุกคนมิให้หลงอยู่ในส้วมได้ และตรวจหน้าที่ของตนให้เรียบร้อยจึงรายงานผู้บังคับการเรือ แล้วให้รีบลงไปภายในเรือทุกคน

ขณะดำอยู่นั้นเสียงเครื่องจักรย่อมอึกทึกมากโดยที่อยู่ในเขตจำกัด ดังนั้น “คำสั่ง” จากผู้บังคับการหรือต้นเรือเท่านั้นที่ต้องใช้ตะโกนอย่างชัดถ้อยชัดคำ ส่วนคำสั่งของต้นกลย่อมใช้สัญญาณ (เพราะถึงตะโกนก็ฟังออกได้ยาก)

การเคลื่อนที่ในทางตามย่อมย่อมทำให้ทริม (trim) เปลี่ยน คืออาจจะด้อยหัว หรือด้อยท้าย น้ำหนักคนเพียงคนเดียว เรือเล็กๆ ของเราก็ย่อมรู้สึกตัว ดังนั้นถ้าเราเปลี่ยนน้ำหนักไปก็ต้องรายงานเสียก่อน เพื่อต้นเรือจักได้เตรียมการแก้ไขได้ทันท่วงที

เมื่อเกิดอุบัติเหตุ เช่นไฟลุก, น้ำเข้าเรือ, เรือเอียง, เรือด้อย , เครื่องเสีย ฯลฯ เหล่านี้ ให้รีบตะโกนทางกระบอกพูดรายงานมายังหอบังคับการทันที ห้ามมิให้ทำงานโดยพละการ

การวิ่งย่อมทำให้ทริมเปลี่ยนเร็วจักมีอันตราย อีกประการหนึ่งพื้นภายในเรือนั้นเป็นเหล็กทำให้ลื่นง่าย ถ้าวิ่งอาจพลาดเท้าสอดไปทำอันตรายแก่เครื่องอุปกรณ์ใดๆ ได้ หรือเท้าอาจเป็นอันตรายได้

ผู้ไม่มีหน้าที่ห้ามจับหรือหมุนวาล์วเล่นเป็นอันขาด เพราะอาจทำให้น้ำทะเลรั่วไหลเข้ามาในเรือโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นเหตุให้เรือจมดิ่งลงก้นทะเลได้ง่าย

ทั้งนี้เพื่อป้องกันมิให้ไฟฟ้าช๊อต ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดระเบิดขึ้นได้

การใช้ชุด (ใคโรโบ) เพื่ออบอุ่นร่างกาย ผู้ใช้ย่อมต้องจุดชุดแล้วไฟก็ลุกอยู่ภายในชัดนั้น ไฟในชุดนั้นเองจะเป็นเหตุให้เกิดระเบิดขึ้นได้ ดังนั้นจึงห้ามใช้เสียทีเดียวแต่สำหรับเมื่อมาในสยามแล้ว อากาศย่อมไม่หนาวพอที่จะมาจุดชุดกันได้ นับว่าหมดปัญหาข้อนี้ไปโดยไม่ต้องกังวล

ที่สำหรับทิ้งกระดาษหรือเศษผงภายในเรือมีกระป๋องอยู่ที่หน้าห้องสูทกรรมแห่งเดียว ผู้ใดใช้กระดาษ (เช่นกระดาษเช็ดน้ำมูก) ต้องเก็บไว้ในกระเป๋าของตนแล้ว นำมาทิ้งลงทะเลภายหลังจึงจะสะดวกมาก

เสื้อผ้าในที่นี้หมายถึงเสื้อผ้าทุกชนิดตลอดจนถุงเท้า , ถุงมือ ยิ่งเป็นของเล็กๆ ก็ยิ่งสำคัญมากเพราะมองไม่ไคร่เห็น การที่ห้ามนี้เพื่อป้องกันมิให้เข้าไปพันหรือไปมัดสิ่งเคลื่อนไหว เช่นคันต่อเครื่องถือท้ายหรือคันต่อเทเลกราฟเป็นต้น

ถังน้ำจืดในเรือบรรจุได้ไม่ถึง ๒ คัน ดังนั้น ต้องประหยัดกันยิ่งกว่าเรือรบชนิดใดๆ ทั้งหมด ข้อนี้ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เวลาเดินทางไกลถ้าถังอับเฉาใด (ซึ่งไม่จำเป็นต้องถ่ายน้ำ) จะบรรจุน้ำจืดไว้บ้างก็ควร

ทั้งนี้เกี่ยวกับทริมดังอธิบายไว้แล้ว และอีกประการหนึ่งก็เข้าตำรา “หยิบก็ง่าย หายก็รู้ ดูก็งาม”

ภายในเรือไม่มีกระโถน ที่ที่กำหนดให้อาเจียนก็คือบนดาดฟ้า แต่ข้อนี้ย่อมสุดวิสัยที่ผู้ต้องการอาเจียนจะทนทานได้ ในเมื่อผู้นั้นอยู่ภายในเรือ ข้อสำคัญมีว่าเมื่อ “อาเจียน” แล้วรีบเช็ดเสีย

น้ำลายต้องหัดกลืน มิฉะนั้นต้องมายืนอยู่บนดาดฟ้าตลอดเวลา จะมิได้อีกวิธีหนึ่งก็คือบ้วนใส่กระดาษแล้วใส่กระเป๋าไว้

ข้อนี้เป็นธรรมดาไม่ต้องอธิบาย แต่เมื่อได้ไปหัดจริงๆ พวกเราไม่ต้องทำความสะอาดสักหน ส่วนการตั้งโต๊ะพวกเราก็มีแต่ปิ่นโตไปคอยรับอาหารจากสูทกรรมญี่ปุ่นเท่านั้น ไม่เห็นต้องตั้งโต๊ะสักครั้ง

อาหารที่ทางเรือแจกให้รับประทานนั้นเหมือนกันหมดทุกคนตั้งแต่ผู้บังคับการเรือจนถึงพลประจำเรือ

ครัวที่เรือนั้น เข้าไป ๓ คนก็เบียดกันแล้ว ใครขืนเข้าไปเรียกว่าขโมยของรับประทานเท่านั้น

ทหารต้องรับประทานที่โต๊ะอาหาร เว้นเสียแต่วันใดที่แน่น ผู้บังคับบัญชาอาจจะสั่งให้ขึ้นมารับประทานบนดาดฟ้าได้เป็นครั้งคราว

สิ่งของที่นำติดตัวไปนั้นมีผ้าห่มนอน ๒ ผืน ถุงมือทำงาน หมวดเสื้อกางเกงทำงาน เสื้อคลุมกันหนาว ปิ่นโต เครื่องล้างหน้าสีฟัน (บางครั้งถ้ามีกำหนดจะพบนายทหารชั้นผู้ใหญ่ พวกนายทหารเราก็มีถุงมือขาวและเครื่องราชอิสริยาภรณ์จำลองไปด้วย)

เนื่องด้วยทริมดังกล่าวแล้ว และเพื่อจะตรวจคนได้ง่าย

ทั้งนี้เพื่อป้องกันมิให้สิ่งของที่ถูกเหยียบนั้นสกปรกเท่านั้นเอง

เสร็จแล้วต้องสูบน้ำไล่ทิ้ง

คำแนะนำที่ปิดไว้ในส้วมภายในเรือเป็นอันว่าไม่ได้อ่าน เพราะไม่เคยได้ใช้ส้วมสักที

หมุดที่พื้นรองเท้าคือเหล็กกันรองเท้าสึก การที่ห้ามเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันมิให้ลื่นเวลาอยู่ในเรือประการหนึ่ง อีกประการหนึ่งก็เพื่อป้องกันมิให้เกิดประกายไฟในเวลาเดิน

ข้อนี้ไม่ต้องอธิบาย

ข้อนี้เพื่อตัดความยุ่งยากอันเกิดจากคนที่กินบ้างเว้นบ้าง